από τον ΘΕΜΗ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟ, υποψήφιο για δ.σ.

Αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι,

Στα πλαίσια της ενημέρωσης σχετικά με τις θέσεις του κάθε υποψηφίου, θα ήθελα να παραθέσω κάποια σημεία της οπτικής μου ως «συστάσεις για γνωριμία»

Στην πραγματικότητα θα περιοριστώ να εξηγήσω τους λόγους που έθεσα υποψηφιότητα για το νέο ΔΣ του Συλλόγου μας.

Αρκετοί γνωρίζετε ότι έχω δηλώσει πολλές φορές και δημόσια, αλλά και σε συζητήσεις μεταξύ συναδέλφων και φίλων γονέων, ότι θα επιθυμούσα να παραμείνω στη θέση που εξέφρασα και στις προηγούμενες εκλογές του 2012, δηλαδή ότι δεν θεωρώ σκόπιμο να είμαι υποψήφιος και συνεπώς δυνητικά μέλος του εν λόγω οργάνου.

Οι λόγοι, όπως τους είχα εκθέσει στις διαδικασίες που προηγήθηκαν των εκλογών του 2012, βασίζονταν στην εκτίμησή μου ότι για να λειτουργήσει στοιχειωδώς αποτελεσματικά ο Σύλλογός μας, προϋποτίθεται  τα όργανα των εκλεγμένων να λειτουργούν κυρίως συντονιστικά  και δευτερευόντως «εκτελεστικά ».

Η δε  δράση και λειτουργία τους  να ευνοεί τη συμμετοχή όσο το δυνατόν περισσότερων γονέων στις δραστηριότητες των Οργάνων του Συλλόγου.

Από αυτήν την άποψη κάποιοι συνάδελφοι θεωρήσαμε τότε ότι θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο, ως πρώτο βήμα, να δημιουργηθεί ένα κρίσιμος αριθμός γονέων οι οποίοι θα επιθυμούσαν να λειτουργούν ως ενεργά μέλη ενός διευρυμένου συντονιστικού στο οποίο θα συμμετείχαν (αποφασιστικά όσον αφορά την ουσία)

ü  Οι συνάδελφοι που θα είχαν εκλεγεί ως τακτικά μέλη του ΔΣ

ü   Οι συνάδελφοι που θα είχαν εκλεγεί ως εκπρόσωποι του Συλλόγου στα «ανωτεροβάθμια» όργανα , στα οποία ο Σύλλογός μας έχει δικαίωμα εκπροσώπησης (Ένωση Γονέων Παλλήνης, Ένωση Μουσικών Καλλιτεχνικών Σχολείων κλπ).

ü  Όσοι είχαν θέσει υποψηφιότητα, υπό την έννοια ότι έχουν δηλώσει έμπρακτα τη διαθεσιμότητά τους και φυσικά με την παραδοχή ότι το ζήτημα της εκλογής ή όχι  κάποιας ή κάποιου θεωρείται από μένα δευτερεύον.

ü  Ανάλογα με την κρισιμότητα κάθε περιόδου ή ζητήματος τη σύσταση ανοικτών επιτροπών, όπως για τις μετακινήσεις, τις καλλιτεχνικές εκδηλώσεις κλπ.

Έτσι, μαζί με  άλλους συναδέλφους είχαμε προτείνει να αποφευχθεί κατά το δυνατόν  η ταυτόχρονη υποψηφιότητα συναδέλφων και στο ΔΣ και στα ¨οργανα εκπροσώπησης του Συλλόγου, ώστε όσο το δυνατόν περισσότεροι να καταλάβουν θέσεις ευθύνης.

Προφανώς δεν έθεσα τότε υποψηφιότητα για μέλος του ΔΣ και με δεδομένη την εκλογή μου  ως ένας εκ των εκπροσώπων μας στην Ένωση Γονέων Παλλήνης είχα τη γνώμη ότι  δεν θα ήταν σκόπιμο να ξαναθέσω υποψηφιότητα και στις εκλογές της επόμενης Κυριακής, γνώμη την οποία έχω διατυπώσει αρκετές φορές και με αρκετές ευκαιρίες.

Επιπλέον έχω την εκτίμηση ότι ο Σύλλογος έχει ανάγκη από ανανέωση και για λόγους αντικειμενικούς που αφορούν τις ευρύτερες συνθήκες που διαμορφώνουν τη συγκυρία στα του καλλιτεχνικού και για λόγους υποκειμενικούς που έχουν να κάνουν με τα μέλη που τα τελευταία 2 χρόνια ανέλαβαν να συντονίσουν τις δράσεις του Συλλόγου μας.

Ενδεικτικά αναφέρω την κούραση, αλλά και το αντικειμενικό γεγονός ότι κατά τεκμήριο οι γονείς και κηδεμόνες των οποίων τα παιδιά φοιτούν στις πρώτες τάξεις του γυμνασίου έχουν περισσότερη διάθεση και χρόνο και  συνεπώς μεγαλύτερη δυνατότητα για πιο ενεργή συμμετοχή.

Μάλιστα, στα 4 αυτά χρόνια της παρουσίας μου, διαμόρφωσα τη γνώμη ότι  είναι και πιο αποτελεσματικοί, για λόγους που έχουν να κάνουν με τα παραπάνω.

Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι αποτελεί υποχρέωση όσοι ασχολήθηκαμε με τα των οργάνων του Συλλόγου το τελευταίο δίχρονο να δέιξουμε υπευθυνότητα στις παρούσες συνθήκες.

Και φυσικά ελάχιστη ένδειξη υπευθυνότητας σημαίνει ανάληψη των ευθυνών που μας αναλογούν, όχι τόσο στον καθένα ξεχωριστά, αυτό το θεωρώ δευτερεύον, τη δε συζήτηση επ’ αυτού αντιπαραγωγική, αλλά την ανάληψη της ευθύνης που μας βαραίνει «ως όλον»  για την σημερινή κατάσταση και το κλίμα που έχει επικρατήσει στο Σύλλογο.

Και δεν εννοώ μόνο την ευθύνη για πράγματα που ο καθένας μας μπορεί να έκανε «λάθος», εννοώ και για ότι δεν κάναμε ή κάναμε λειψά, για παρεμβάσεις που δεν κάναμε, γιατί ακόμη ακόμη δεν χτυπήσαμε καμπανάκια σε χρόνο που θα είχε νόημα (μέτρα διόρθωσης κλπ) ή δεν τα χτυπήσαμε αρκετά δυνατά, επιλέγοντας το βόλεμα του ..πλού στην ασφάλεια των ήρεμων νερών, τα οποία φυσικά ποτέ δεν ήταν ήρεμα και τελικά δεν πρέπει και να είναι ήρεμα, καθότι ..βαλτώνουν.

Το να εξαιρέσω τον εαυτό μου από το μέρος της ευθύνης που μου αναλογεί ως εκπροσώπου ή το να αναζητήσω δικαιολογίες σε «άλλους» ή «αντιπάλους», τους οποίους θα δαιμονοποιούσα  (αυτούς ή τις απόψεις τους και ακόμη χειρότερα δημιουργώντας πλαστή εικόνα για τις απόψεις τους ή κάνοντας δίκες προθέσεων) για να υποστηρίξω μια αφήγηση η οποία   θα ήταν αίολη και μάλιστα «από χέρι» , θα ήταν άτοπο.

Επιπλέον θα με υποτιμούσε και στα μάτια των φίλων που έκανα σε αυτό το Σύλλογο, αλλά και σε στα μάτια όλων  με όσους έχουμε είτε συνεργαστεί, είτε διαφωνήσει, είτε και τα 2 (συνήθως αυτό ίσχυε) ακόμη και έντονα.

 Έτσι το λογικό θα ήταν να θέσω υποψηφιότητα στην τελευταία συνέλευση για μέλος της Εφορευτικής και όχι φυσικά για μέλος του ΔΣ και αυτή ήταν η αρχική μου θέση.

Όμως έθεσα υποψηφιότητα  στη συνέλευση της τελευταίας Κυριακής και ο λόγος που με οδήγησε σε αυτήν την απόφαση ήταν ότι κατά τη διάρκεις του ..γύρου των προσπαθειών για εκλογοαπολογιστική συνέλευση  αναδείχθηκε κατά τη γνώμη μου με τον πιο ηχηρό τρόπο ότι  το διακύβευμα σε αυτήν την χρονική περίοδο δεν είναι η επικράτηση της μίας ή η άλλης προσέγγισης για το πώς είναι καλύτερα να λειτουργούμε, αλλά η ίδια η λειτουργία και η ύπαρξη του Συλλόγου.

Πιστεύω ότι όποιος αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα της κατάστασης έχει να διαλέξει ανάμεσα σε  2 επιλογές.

v  Η πρώτη είναι να εκτιμήσει ότι αξίζει τον κόπο να παραμείνει ο Σύλλογος ενεργός, ακόμη και για λόγους αντιμετώπισης των καθημερινών ζητημάτων και να ξεκινήσει μία προσπάθεια να ανακτήσει το κύρος του εν λειτουργία.

v  και ο άλλος να εκτιμήσει ότι το μείζον είναι η δική του προσέγγιση για το πώς πρέπει να λειτουργεί και άρα  χωρίς την επικράτησή της δεν αξίζει η λειτουργία του Συλλόγου, είναι ίσως καλύτερα να αυτοκαταργηθεί μέσω της απαξίωσης και να πάμε από την αρχή.

Αντιλαμβάνεστε αγαπητοί συνάδελφοι ότι διάλεξα την πρώτη εκδοχή.

Αυτό φυσικά είναι ζήτημα προσωπικής εκτίμησης και ως τέτοιο το καταθέτω. 

Γνωρίζω φυσικά ότι κάποιοι συνάδελφοι βλέπουν διαφορετικά από μένα το ζήτημα, δηλαδή θεωρούν ότι ο σύλλογος με την παρούσα μορφή του δεν αξίζει να μείνει ζωντανός και λειτουργών και ότι θα ήταν καλύτερα να αυτοκαταργηθεί και να πάμε στη δημιουργία νέου Συλλόγου, αυτό που λέμε «από μηδενική βάση».

Θα επιθυμούσα να καταστήσω σαφές ότι αυτές οι απόψεις και κυρίως οι φορείς τους έχουν τον πλήρη σεβασμό μου, θεωρώ την εν λόγω προσέγγιση μία πρόσέγγιση που διαφωνώ μεν, αλλά που η υιοθέτησή της δεν πρέπει να δαιμονοποιηθεί, όχι μόνο γιατί θα είναι ένα ακόμη βήμα στην υιοθέτηση διαχωριστικών γραμμών μέσα στο σύλλογο, κατα τη γνώμη μου μη συμβατών με την πραγματική κατάσταση, αλλά και γιατί μια τέτοια δαιμονοποίηση θα ήταν άδικη.

Φυσικά όσο μπορώ και πάντα στα πλαίσια της συναδελφικότητας, άλλωστε γονείς ή/και κηδεμόνες είμαστε, θα προσπαθήσω να πείσω ότι ο δρόμος της περαιτέρω απαξίωσης της φυσιογνωμίας και της εικόνας του Συλλόγου θα είναι μεγάλο λάθος και θα έχει συνέπειες που κανείς δεν θα ήθελε να υπάρξουν.  

Στα πλάισια αυτά και με δεδομένο ότι στην εκλογοαπολογιστική συνέλευση η συμμετοχή των συναδέλφων δεν ήταν, κατά την άποψή μου και σε σχέση με την ουσία, ικανοποιητική και το κυριότερο με δεδομένο ότι είχαν κατατεθεί μέχρι τότε μόνον 7 υποψηφιότητες, θεώρησα σκόπιμο να καταθέσω και τη δική μου ξεκαθαρίζοντας, όπως έκανα και τη στιγμή της κατάθεσής στη ΓΣ, ότι έχει  συμβολική έννοια.